- 2018-03-16 12:01:00
- ជំនឿ
រឿងនេះ នឹកឃើញកាលណា ព្រលឹងចុងសក់កាលណោះ!
- 2018-03-16 12:01:00
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
រឿងនេះ នឹកឃើញកាលណា ព្រលឹងចុងសក់កាលណោះ!
ចន្លោះមិនឃើញ
នឹកឡើងហួសចិត្ត ប៉ុន្តែរឿងដែលចែករំលែកដោយអ្នកខេត្តកំពង់ធំនាពេលនេះ គឺជារឿងតក់ស្លុតច្រើនជាង ដែលលោកបានជួបកាលនៅវ័យប្រមាណ ៩ឆ្នាំ។ តាមដានទាំងអស់គ្នា...!
រយៈពេលប្រហែលជា៣០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាងដ៏រន្ធត់តក់ស្លុតក្នុងជីវិតកុមារភាពរបស់ខ្ញុំដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ទោះជាខ្ញុំខំព្យាយាមបំភ្លេចយ៉ាងណា ក៏នៅតែមិនអាចភ្លេចបាន។ រឿងនោះគឺក្រុមទាហានវៀតណាមបានភ្ជង់កាណុងកាំភ្លើងលើទ្រូងចំតាមប្រលោះទ្វារ។ នេះជារឿងពិត១០០%ដែលបានកើតមានឡើងក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
មិត្តអ្នកអានដឹងស្រាប់ថាដាច់ឆ្នាំ១៩៧៩ និងឈានចូលទសវត្សឆ្នាំ១៩៨០ ទាហានវៀតណាមស្ថិតនៅលើទឹកដីនៃប្រទេសកម្ពុជានៅឡើយ បន្ទាប់ពីកម្ពុជារួចពីរបបអាវខ្មៅ។ ខ្ញុំមិនចាំច្បាស់ខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែប្រហែលជាអាយុ៨ទៅ៩ឆ្នាំដែលមានរឿងតក់ស្លតកើតមានឡើងលើជីវិតខ្ញុំក្នុងផ្ទះរបស់ជីតាខ្ញុំ ស្ថិតនៅភូមិប្រាសាទ ឃុំព្រះដំរី ស្រុកស្ទោង ខេត្តកំពង់ធំ។
នារសៀលថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំបានអង្គុយលើកាំជណ្ដើរដើម្បីចាំផ្ទះតារបស់ខ្ញុំ។ ចំណែកម្ដាយមីងរបស់ខ្ញុំដែលជាអ្នកមើលថែតារបស់ខ្ញុំបានទៅអង្គុយនៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែលមានម្ដាយខ្ញុំ និងបងប្អូនជុំគ្នា។ ពេលនោះកងទ័ពវៀតណាមរាប់រយនាក់បានដើរតម្រៀបជួរគ្នានៅលើផ្លូវថ្នល់ដីខ្សាច់។ សន្ធាប់ជើងដើរជាជួររាប់រយនាក់បានលាន់ឮឡើងព្រឹបៗចេញពីតាមដងផ្លូវ ហើយខ្ញុំក៏បានរត់ឡើងលើផ្ទះ។
ពេលនោះខ្ញុំបានឡើងពីកាំជណ្ដើរទៅលើផ្ទះ និងចូលពួនសម្ងំនៅក្នុងទ្វារដែលបើក។ ដឹងអីស្រាប់តែ ទាហានវៀតណាមពីរបីនាក់បានរត់ចូលក្នុងផ្ទះ និងឡើងទៅឈរលើកាំជណ្ដើរខាងលើ។ ទាហានម្នាក់បានយកកាំភ្លើងអាការស៊កចូលតាមប្រលោះទ្វារ ហើយដល់ដើមទ្រូងខ្ញុំតែម្ដង។
ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំបានស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះម្ដាយមីងរបស់ខ្ញុំបានឮសំឡេងខ្ញុំយំ គាត់បានចុះមកជួយសម្រួល។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ទាហានពីរបីនាក់នោះក៏បានដើរចេញទៅបាត់ ទើបដឹងថាអាចម៍ពេញខោ។ គេថា ភ័យរហូតដល់លេចអាចម៍ លេចនោម មែនបងប្អូន ខ្ញុំជួបផ្ទាល់...។
រឿងដ៏តក់ស្លុតនោះ ដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំជានិច្ច។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំនឹកស្រមៃកាលពីកុមារភាព ខ្ញុំតែងតែនឹកឃើញរឿងនោះជានិច្ច។ អាចនិយាយបានថា ជារឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំបានចងចាំក្នុងវ័យក្រោមអាយុ១០ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំតែងតែគិតថា ពេលនោះ បើទាហាននោះកេះកៃកាំភ្លើង តើជីវិតខ្ញុំទៅជាយ៉ាងណា? តើនរណាទទួលខុសត្រូវក្នុងសម័យកាលសង្គ្រាម និងឆ្ងាយពីខេត្តក្រុងថែមទៀត?
តើខ្ញុំគួរបំភ្លេចរឿងរ៉ាវដ៏រន្ធត់បែបនេះទេ? បើគួរបំភ្លេច តើខ្ញុំគួរបំភ្លេចដោយរបៀបណា?
បងប្អូនមានអនុស្សាវរីយ៍ហួសចិត្ត សើចសប្បាយ ចង់ចែករំលែក សូមទាក់ទងលេខ ០១០ ៥៥៥ ៦៩៥ ឬផ្ញើសារជាសំឡេងមកប្រអប់សារនៃទំព័រ នឹកឡើងហួសចិត្ត ក៏បាន
