- 2018-07-28 08:48:01
- ការអប់រំ
ដឹងអាកប្បកិរិយាទាំង ៧របស់កូន ការពារធំឡើងក្លាយជាក្មេងទំនើង
- 2018-07-28 08:48:01
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
ដឹងអាកប្បកិរិយាទាំង ៧របស់កូន ការពារធំឡើងក្លាយជាក្មេងទំនើង
ចន្លោះមិនឃើញ
ពេលខ្លះកុមារតែងធ្វើឲ្យឪពុកម្ដាយឈឺក្បាលដោយសារពួកគេ ហើយនេះជារឿងធម្មតា។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើរឿងណាមួយកើតឡើងម្តងហើយម្តងទៀត ឪពុកម្ដាយគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេដូច្នេះពួកគេនឹងមិនបង្កបញ្ហានៅថ្ងៃអនាគត។
ដឹងអាកប្បកិរិយាខុសប្រក្រតីទាំងនោះ នឹងអាចធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយអាចរកវិធីបង្ការមិនឲ្យកូនពួកគេបង្កបញ្ហាទៅថ្ងៃក្រោយបានទាន់ពេលវេលា។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីដឹងថា ពេលណាឪពុកម្តាយគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងអាកប្បកិរិយាខុសប្រក្រតីរបស់កុមារ? លក្ខណៈពិសេសខាងក្រោមនេះបង្ហាញថាបញ្ហានេះ នឹងមិនបាត់ទៅវិញដោយឯកឯងឡើយ៖
ខាងក្រោមនេះគឺជាអាកប្បកិរិយា៧ប្រភេទរបស់កុមារ ដែលឪពុកម្តាយគួរបារម្ភឮ
៧ គ្មានការអត់អោន ជាធម្មតាមាតាបិតាតែងបង្រៀនកូនពួកគេឱ្យចេះតស៊ូ។ ឧទាហរណ៍ កូនអ្នកព្យាយាមវាយតប់សត្វធាតុព្រោះសត្វទាំងនោះមិនព្រមលេងជាមួយគេ។ ប្រសិនបើកុមារតែងតែព្យាយាមសងសឹក នេះគឺជាសញ្ញាអាក្រក់។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
ត្រូវប្រាកដថាកូនអ្នករៀនស្វែងយល់ពីការអត់អោន។ ធ្វើជាគំរូដល់ពួកគេ។ បង្រៀនកុមារឱ្យចេះប្រៀបធៀបអារម្មណ៍ខ្លួនឯងជាមួយអ្នកដទៃ ដើម្បីស្វែងយល់ពីប្រភពនៃជម្លោះ។ បង្រៀនពួកគេឲ្យចេះដោះស្រាយនៅពេលជួបរឿងមិនសប្បាយចិត្ត។
៦ គ្មានទំនួលខុសត្រូវ
កុមារខ្លះចេះកុហក់ព្រោះមិនចង់ទទួលទណ្ឌកម្មពេលធ្វើខុស។ ស្រមៃទៅមើលថា ប្រសិនបើគេធំឡើងហើយមិនចេះទទួលខុសត្រូវ ដោយទម្លាក់បន្ទុកដាក់មិត្តរួមការងារ។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
ត្រូវបង្រៀនឲ្យកុមារចេះទទូលខុសត្រូវដោយពន្យល់ថា គេចវេសមិនមែនជាអាកប្បកិរិយាល្អទេ។ ដូចគ្នាផងដែរ ឪពុកម្តាយដែលតែងតែស្តីបន្ទោសកូនរាល់ពេលពួកគេធ្វើខុសក៏ជាការរួមចំណែកឲ្យកូនគ្មានទទួលខុសត្រូវ។
៥ លើសពីរឹងរូស
តស៊ូមតិ ខុសពី ចចេសរឹងរូស។ មាតាបិតាគួរបង្រៀនកូនរបស់ពួកគេឱ្យអភិវឌ្ឍជំនាញតស៊ូមតិនេះក្នុងអំឡុងពេលកុមារភាពរបស់ពួកគេ ព្រោះ ពួកគេអាចយល់ពីអារម្មណ៍ និង បំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនឯង និង អ្នកដទៃ។ អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេដឹងពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបាន និង អ្វីដែលពួកគេមិនគួរធ្វើ។ ឧទាហរណ៍ បង្រៀនកូនអ្នកឲ្យចេះនិយាយថា "កូននឹងញ៉ាំស្ករគ្រាប់បន្ទាប់ពីញ៉ាំបាយរួច" ជំនួសឲ្យពាក្យថា "ទេ! អត់ចេះញ៉ាំ អត់ចង់ញ៉ាំ"។
៤ ង៉ិកង៉ក់
កូនខ្លះង៉ិកង៉ក់ដាក់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេដោយចង់បានអ្វីត្រូវតែបានហ្នឹង។ ពួកគេចាប់ផ្តើមយំនៅផ្សារទំនើប ឬ ប្រើវិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតដើម្បីបង្គាប់បញ្ជា។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
គួរដឹងថាក្មេងចេះង៉ិកង៉ក់ នៅពេលឪពុកម្តាយគ្មានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពួកគេ។ គួរចំណាយពេលខ្លះជាមួយពួកគេ។ ឪពុកម្តាយទៀតសោត ត្រូវចេះស្ងប់ស្ងៀម កុំស្រែកគំហក ឬ គំរាមកំហែងពួកគេ។ ទាំងនេះទំនងជាពិបាកធ្វើ ប៉ុន្តែមានប្រសិទ្ធភាព។
៣ ភ័យខ្លាចការផ្លាស់ប្តូរ
ក្មេងមួយចំនួនតែងខ្លាចគេ មិនចង់ទៅណា។ ឧទាហរណ៍ ពេលកូនអ្នកយំពេលបញ្ជូនគេទៅសាលាមត្តេយ្យជាដើម។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
កុមារងាយអានភាសាកាយវិការមនុស្សធំណាស់។ កុមារប្រភេទនេះតែងងាយរងការប៉ះទង្គិចផ្លូវអារម្មណ៍ទោះជារឿងតូចក្តី។ ត្រូវនៅជាមួយគេរហូតដល់កុមារស៊ាំនឹងកន្លែងថ្មី មិត្តថ្មីសិន។ និយាយពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេនឹងយល់ថាអ្នកកំពុងតែឃ្លាំមើលចាំការពារគេ។
២ សកម្មភាពផ្ដេសផ្ដាស
កុមារខ្លះលេងល្បែងប្លែកៗ ដូចជាបំផ្លាញពេញក្នុងផ្ទះ ឬ ធ្វើបាបមិត្តភក្តិ ដោយមិនគិតពីលទ្ធផលដែលបណ្តាលមកពីសកម្មភាពទាំងនោះឡើយ។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
ឪពុកម្តាយត្រូវបង្រៀនកូនឲ្យយល់ថា សកម្មភាពកូនៗដែលធ្វើឲ្យអ្នកដទៃឈឺចាប់ដោយសារតែខ្លួនមិនមែនជាសកម្មភាពល្អទេ។ ត្រូវដាក់វិន័យឲ្យកុមារធ្វើតាម ហើយ នៅពេលកូនធ្វើបានល្អតាមវិន័យ ត្រូវសរសើរពួកគេ។
១ វិធីកម្សាន្តសប្បាយមិនត្រឹមត្រូវ
អ្នកចិត្តសាស្ត្ររុស្ស៊ី Katerina Murashova បានធ្វើពិសោធន៍ លើមនុស្សវ័យជំទង់ ៦៨ នាក់ (អាយុពី ១២-១៨ ឆ្នាំ) ចំណាយពេល ៨ ម៉ោងតែម្នាក់ឯងដោយគ្មានមិត្តភក្តិ ឬ គ្រឿងអេឡិចត្រូនិច។ មានតែក្មេងជំទង់៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍នេះ ហើយ ផ្តោតលើការងាររបស់ពួកគេបាន។
កុមារមិនចេះស្វែងរកល្បែងសប្បាយដោយខ្លួនឯង គឺជារឿងធម្មតា។ ប៉ុន្តែនៅពេលពួកគេធំឡើង ការមិនចេះឃុំគ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯង នឹងនាំទៅដល់ការរំខានអ្នកដទៃ។ ហេតុដូច្នេះ ឪពុកម្តាយមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការបង្រៀនជំនាញគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងនេះតាំងពីកុមារភាពដល់កូនៗពួកគេ។
គួរធ្វើដូចម្តេច?
វិធីល្អបំផុតត្រូវឲ្យកូនៗស្វែងរកអ្វីដែលជាចំណូលចិត្តពិតប្រាកដដល់ពួកគេ។ អ្នកជំនាញខាងលើបានព្រមាន ដល់ឪពុកម្តាយ មិនត្រូវផ្សារភ្ជាប់ចំណូលចិត្តពួកគេជាមួយទូរស័ព្ទ និង កុំព្យូទ័រឡើយ៕
