បទពិសោធពិតរដូវចូលឆ្នាំ យុវជនម្នាក់ ចែករំលែករឿងហួសចិត្តពេលទៅលេង "៣ ដក ១" នៅចាក់អង្រែ

2023-04-10 03:57:27
ព័ត៌មាន

2023-04-10 03:57:27
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ជាធម្មតាពេលរដូវចូលឆ្នាំដូច្នេះ គ្រប់គ្នាតែងមានអារម្មណ៍ល្អ ទន្ទឹងថ្ងៃសម្រាកមកដល់បានទៅស្រុកជួបជុំញាតិមិត្ត។ តែជាមួយគ្នាអ្នកខ្្លះ ក៏អង្គុយនឹកឃើញរឿងរ៉ាវ អនុស្សាវរីយ៍ទាំងឡាយក្នុងរដូវនេះទៅហើយ ដូចលោកស៊ីណា ជាអ្នកខេត្តពោធិ៍សាត់បាននឹកឃើញរឿងហួសចិត្តរបស់លោកពេលទៅលេងបោះឈូង និងលេងល្បែងប្រជាប្រិយជាច្រើនទៀតនៅតំបន់ចាក់អង្រែ។

ស៊ីណា បានចែករំលែកបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនមកកាន់ទំព័រ "នឹកឡើងហួសចិត្ត" របស់ Sabay កាលពីឆ្នាំមុន ដែលខាងក្រោមនេះ គឺជាការរៀបរាប់របស់លោកទាំងស្រុង៖

បកក្រោយទៅអំឡុងឆ្នាំ ២០០០-២០០១ នៅវេលាជិតដល់បុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ នៅភ្នំពេញកន្លែងលេងសប្បាយពេញនិយមនារដូវចូលឆ្នាំ គឺមានតែនៅចាក់អង្រែទេ ព្រោះតំបន់នោះនៅជិតក្រុង និងមាននារីធ្វើការរោងចក្រច្រើន។ តែឥឡូវមិនដឹងមានគេលេងទៀតឬអត់ហ្ន៎!

ល្បែង ៣ ដក ១ កាលលេងនៅបុណ្យភូមិ ២០១៨

ជារឿយៗ ខ្ញុំលឺដំណឹងតាមមិត្តភ័ក្ដិថា នៅចាក់អង្រែរៀងរាល់យប់មុនចូលឆ្នាំខ្មែរប្រមាណ ១ខែ គឺមានគេលេងបោះឈូង លេង៣ដក១ និងល្បែងផ្សេងៗទៀតសប្បាយណាស់។ ដំណឹងនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំកូរពោះដែរ ព្រោះខានលេងច្រើនឆ្នាំហើយ តាំងពីមានរឿងលេងឈូងកៀបដៃកូនក្រមុំគេឡើងសន្លប់នៅឯស្រុកកំណើតមក។ បែបនេះ ខ្ញុំក៏សម្រេចបបួលមិត្តភ័ក្ដិទៅលេងនៅចាក់អង្រែដែរ។ យប់ទី១ មិនអី យប់ទី២នៅតែរលូន គឺលេងសប្បាយណាស់...លុះដល់យប់ចុងក្រោយ ក៏មានរឿងតែម្ដង តែមិនមែនរឿងវាយតប់គ្នាជាមួយនរណាទេ គឺរឿងជាមួយឆ្កែ។

បើខ្ញុំចាំមិនខុស យប់នោះ គឺខ្ញុំលេងល្បែង ៣ដក១(ឥឡូវចង់ភ្លេចលេងបាត់ហើយ...បើបងប្អូនណានៅចាំជួយប្រាប់ផងគេលែងយ៉ាងម៉េច) ដោយមានរត់ដេញគ្នាផង។ ខ្ញុំត្រូវគេដេញ...អីចឹងហើយក៏ប្រឹងរត់គេចជារង្វង់ចុះឡើង...ផ្សំនឹងរាត្រីកាលរៀងងងឹតមិនសូវច្បាស់ផង ផ្សំនឹងមិនបានមើលផង ស្រាប់តែខ្ញុំរត់ទៅជាន់ឆ្កែ ដែលវាដេកមើលមនុស្សលេង មិនដឹងតាំងពីពេលណា ផ្លាប់មួយជើង។

ភ្លាម ទំនងវាភ្ញាក់ផង ហាមាត់ត្របាក់ជើងខ្ញុំគ្រឹប...ត្បិតថាមួយគ្រឹបនោះខ្លាំងដែរ តែដោយសារបានខោខោវប៊យយោង ជើងខ្ញុំមិនរបួសធ្ងន់ទេ គឹត្រឹមរលាត់ស្បែកបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ បែបនេះ ការលេងសប្បាយនៅតែបន្តជាធម្មតា ដេញប៉ផាប់ចាប់ពភីងជាមួយគេឯងទៀតសប្បាយដល់ក។ លុះត្រឡប់មកផ្ទះគេងមួយយប់ រហូតភ្លឺឡើង ស្រាប់តែកន្លែងដែលឆ្កែខាំនោះ ហើម និងឡើងជាំខ្មៅ មើលទៅគួរឲ្យខ្លាច...ខ្ញុំក៏ទៅប្រាប់អ៊ុំ(កាលណោះស្នាក់នៅផ្ទះជាមួយអ៊ុំស្រី) អ៊ុំខ្ញុំក៏ប្រាប់ថា មិនកើតទេ...ឆ្កែនេះអាចមានពិស(ចាស់និយាយដែរថា ឆ្កែខ្លះមានពិស ឆ្កែខ្លះអត់ពិសទេ) អីចឹងគាត់ក៏ប្រាប់ឲ្យទៅចាក់ថ្នាំនៅវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រខាងត្បូងកាល់ម៉ែត្រ។

ខ្ញុំក៏ទៅតាមការចង្អុលបង្ហាញពីអ៊ុំ...ថ្ងៃដំបូងអត់បានចូលក្នុងពេទ្យព្រោះទៅដល់ថ្ងៃហើយ...សន្តិសុខប្រាប់ថា ស្អែកចាំមក ហើយត្រូវមកពីព្រលឹមម៉ោង ៥ជិតភ្លឺក៏បាន ដើម្បីបានលេខមុនគេ។ ថ្ងៃទី២ ខ្ញុំក៏ក្រោកតាំងម៉ោង ៥ជិតភ្លឺ ធ្វើដំណើរពីម្ដុំផ្សារកាប់គោទៅវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រដើម្បីចាប់លេខ។ ម៉ោងប្រមាណជា ៨ ទើបដល់លេខខ្ញុំត្រូវចូល។

ពេលចូលទៅដល់ក្នុង ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាង...លោកព្រះអ្ហើយ ស្មានមានតែខ្ញុំឆ្កែខាំ គឺមនុស្សរាប់រយនាក់ឯណោះ ដែលត្រូវអាសុនខខាំ គ្រាន់តែហេតុផលផ្សេងគ្នា...ដល់អីចឹង នឹកអស់សំណើចដែរ។ ពេលបានជួបពេទ្យ ពេទ្យប្រាប់ថា របួសឆ្កែខាំខ្ញុំនេះ ត្រូវចាក់ថ្នាំរយៈពេល២សប្ដាហ៍(កាលណោះមិនដឹងចាក់រាល់ថ្ងៃ ឬចាក់មួយថ្ងៃរំលងមួយថ្ងៃទេ ភ្លេចទៅ...ដូចចាក់មួយថ្ងៃ រំលងមួយថ្ងៃ)។

អីចឹងខ្ញុំពិតជាគ្មានជម្រើសឡើយ...គឺត្រូវមកចាក់រាល់ពេល មិនឲ្យខកខានដាច់ខាត ព្រោះបើខានតែ១ពេល ថ្នាំនឹងអស់ប្រសិទ្ធភាព។ ការចាក់ថ្នាំឆ្កែខាំបន្តមកដល់វេលាចូលឆ្នាំទៅហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអត់ទាន់គ្រប់ដូសទៀត អីចឹងធ្វើម៉េចទៅព្រោះត្រូវទៅស្រុក...កាលណោះ ឲ្យមានឱកាសទៅផ្ទះនៅស្រុក អរចង់ងាប់ អីចឹងពិតជាមិនចង់ខកខានទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ទៅពិភាក្សាជាមួយពេទ្យ។

"លោកគ្រូ ខ្ញុំចាក់ថ្នាំអត់ទាន់គ្រប់ផង ឥឡូវដល់ចូលឆ្នាំហើយ ហើយខ្ញុំត្រូវទៅស្រុកទៀត តើធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?”។ គ្រូពេទ្យឆ្លើយ "ដូចប្រាប់អីចឹងថ្នាំនេះ មិនអាចខានបានទេ...តែបើប្អូនចង់ទៅស្រុកខានមិនបានទេ ទិញថ្នាំយកទៅឲ្យពេទ្យនៅស្រុកហ្នុងចាក់ឲ្យទៅ!"។ "បាទ...បាទ...លោកគ្រូ...ខ្ញុំទិញៗ" ខ្ញុំឆ្លើយយ៉ាងលឿន ព្រោះជម្រើសនេះល្អ។

ប៉ុន្តែតាមគ្រូពេទ្យ វិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រ អត់មានថ្នាំសម្រាប់លក់ដូរទេ គឺគាត់បានឲ្យខ្ញុំទៅទិញនៅវិទ្យាស្ថានពេទ្យមួយនៅទួលគោក ខ្ញុំភ្លេចឈ្មោះទៅ។ ពេលទៅដល់ ក៏បានទៅចូលជួបពេទ្យនៅទីនោះ និងរៀបរាប់តាមដំណើររឿង គ្រូពេទ្យក៏ឆ្លើយថា មានថ្នាំឆ្កែខាំនេះសម្រាប់លក់មែន។

តម្លៃថ្នាំកាលណោះ គឺមួយអំពូល ១៥០០០រៀល...តម្លៃមិនថ្លៃ ខ្ញុំអរណាស់ ក៏សម្រេចទិញចំនួន ៤អំពូលយកទៅចាក់នៅស្រុក។ ប៉ុន្តែមុនលក់អោយ លោកគ្រូពេទ្យផ្ដាំថា ថ្នាំត្រូវនៅក្នុងទឹកកករហូត មិនអាចដាច់ទេ បើដាច់ទឹកកកក៏អត់ប្រសិទ្ធភាពដែរ។ និយាយទៅលក្ខខណ្ឌអី ក៏ខ្ញុំយល់ព្រមដែរ អោយតែបានទៅស្រុក។ ដូច្នេះក្រោយពីព្រមព្រៀងលោកគ្រូពេទ្យបានរៀបចំថ្នាំ ដាក់ក្នុងថង់ទឹកកកអោយស្រេចប្រគល់មកខ្ញុំ។ ខ្ញុំខំរក្សាវាក្នុងទឹកកករហូតអត់ដាច់មែន គឺបានប្ដូរមកដាក់ក្នុងធុងវិញដែលអាចរក្សាកុំឲ្យទឹកកកឆាប់រលាយ។ តាំងពីនៅភ្នំពេញ រហូតដល់ស្រុកកំណើត ខ្ញុំឱបធុងទឹកកករហូតខ្លាចកំពប់។ ប៉ុន្តែការខិតខំតាំងពីភ្នំពេញ រហូតដល់ស្រុកប្រែជាគ្មានន័យ ព្រោះពេលទៅដល់ស្រុក រវល់តែដើរលេង ផឹកស៊ីជាមួយពួកម៉ាក ភ្លេចចាក់ថ្នាំនោះឲ្យឈឹង។

ខ្ញុំភ័យណាស់...មិនដឹងគិតយ៉ាងម៉េចទេ រហូតដល់ត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ ខ្ញុំបានទៅជួបគ្រូពេទ្យភ្លាម ប្រាប់ពីរឿងដែលខ្ញុំភ្លេចចាក់ថ្នាំ។ ស្រាប់តែគ្រូពេទ្យឆ្លើយ៖ "មានអី...បើខានចាក់...ចាប់ផ្ដើមចាក់បន្តវិញទៅ ទាល់តែគ្រប់ថ្ងៃ!”។ ព្រះ...! បើអីចឹង ម៉េចមិនប្រាប់តាំងពីដំបូង...ឲ្យខ្ញុំឆ្លេឆ្លារត់រកទិញថ្នាំ អស់ទាំងលុយ អស់ទាំងកម្លាំងខំឱបធុងទឹកកកតាំងពីភ្នំពេញដល់ពោធិ៍សាត់ ហើយមកនិយាយហី...អីចឹងទៅ។ ខ្ញុំមិនបានខឹងគ្រូពេទ្យ គ្រាន់តែហួសចិត្តប៉ុណ្ណោះ!

អត្ថបទ៖ ទារិកា