ភ្ជុំបិណ្ឌគឺជាពិធីបុណ្យដែលមានរយៈពេល ១៥ ថ្ងៃដែលត្រូវបានប្រារព្ធនៅក្នុងខែភ្ជុំបិណ្ឌរបស់ខ្មែរ (នៅខែកញ្ញា) ឬខែតុលាអាស្រ័យលើពេលវេលានៃប្រតិទិនចន្ទគតិ) ឆ្ពោះទៅទីបញ្ចប់នៃរដូវវស្សារដូវវស្សាទីបី (វត្តអារាម) ។ ក្នុងរយៈពេល ១៥ ថ្ងៃនេះព្រះពុទ្ធសាសនា ក្រុមគ្រួសារចូលរួមដោយគោរពបូជាចំពោះអ្នកស្លាប់ដោយផ្តល់ការថែទាំពិសេសដល់សាច់ញាតិដែលបានចាកចេញភ្លាមៗ និងជីដូនជីតាដែលបានស្លាប់ថ្មីៗជាច្រើនទៀត គោលបំណងជាមូលដ្ឋាននៃការធ្វើពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌរួមមានភ្ជុំបិណ្ឌគឺធ្វើឱ្យការធ្វើបុណ្យកុសលនិងការផ្ទេរកម្មបានជោគជ័យ ដល់ញាតិសន្ដានដែលស្លាប់ដើម្បីជួយសម្រាលនូវបទពិសោធន៍របស់ពួកគេចំពោះបាមកម្ម និង ទុក្ខវេទនាដែលបានសាងនៅក្នុងជាតិនេះ ។ ភ្ជុំបិណ្ឌត្រូវបានប្រារព្ធជាពិធីសាសនាដ៏ពេញនិយមបំផុតរបស់ពុទ្ធសាសនិកខ្មែរ ហើយបន្ថែមពីលើការប្រារព្ធពិធីចូលឆ្នាំថ្មីខែមេសាគឺជាពិធីបុណ្យជាតិមួយក្នុងចំណោមថ្ងៃឈប់សម្រាកពីរដែលត្រូវបានគេសង្កេតឃើញជាទូទៅនៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជានៅថ្ងៃនេះ។

ទស្សនៈដែលត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាផងដែរចំពោះអ្នកដែលស្លាប់ការស្លាប់ដោយសោកនាដកម្មដែលគ្រាចុងក្រោយមានអំពើហិង្សា ស្លាប់ដោយអយុត្តិធម៌ឬ អ្នកដែល“ ស្លាប់នៅតាមផ្លូវ”ជាជាងនៅផ្ទះដោយសុខសាន្ តត្រូវបានគេគិតថាជួបប្រទះនូវការលំបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរក្នុងការបង្កើត ការផ្លាស់ប្តូរទៅជីវិតបន្ទាប់។ ដោយហេតុផលនេះអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាស្ទើរតែតែងតែព្យាយាមជួយគ្រួសារដែលស្លាប់របស់ពួកគេ ដើម្បីចូលរួមមរណភាពដោយសន្តិវិធីតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ នៅក្នុងប្រពៃណីថេរវាទមានន័យថាព្យាយាមធ្វើឱ្យអ្នកស្លាប់មានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅនិងស្រឡាញ់មេតា (សេចក្តីសប្បុរសដោយក្តីស្រឡាញ់)។

ទំនាក់ទំនងរវាងសមាជិកគ្រួសារគឺ កំណត់គាំទ្រសិក្ខាបទនិងការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាដោយជំនឿលើវិញ្ញាណដូនតា (មេបា) ដែលត្រួតពិនិត្យការប្រព្រឹត្ដរបស់កូនចៅពួកគេ។ ចំណុចចុងក្រោយអំពីមេបាឬបុព្វបុរសនេះ មានសារៈសំខាន់ជាពិសេសចំពោះអត្ថន័យបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ដូចដែលវាបង្ហាញពីអ្វីមួយនៃទំនាក់ទំនងទៅវិញទៅមកដែលទទួលបានរវាងអ្នកនៅរស់និងជីដូនជីតាបានស្លាប់ទៅ។ ការរស់នៅត្រូវការជីដូនជីតាដើម្បីបំពេញមុខងារជាអាណាព្យាបាល សញ្ញាសម្គាល់ឬនិមិត្តសញ្ញានៃមូលដ្ឋានសីលធម៌ផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះពួកគេត្រូវការស្តារនីតិសម្បទាទាំងនោះឡើងវិញជីដូនជីតា អំពីអ្នកណាដែលពួកគេមិនច្បាស់ ស្ថានភាពមិនស្គាល់របស់បុព្វបុរសម្នាក់គឺគ្រាដ៏អស្ចារ្យមួយនៃពិធីបុណ្យដែលតែងតែជួបប្រទះញឹកញាប់នៅពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនៅកម្ពុជានាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។